نورالدین یا علاء الدین بن حسن دوم

نورالدین یا علاء الدین محمد دوم پسر حسن دوم حکومت ۵۶۱ الی ۶۰۷ ه.ق ء

از چگونگی حکومت علاء الدین محمد پسر حسن دوم اطلاعاتی در دست نیست لذا به مختصری که برخی تذکره نویسان بدان اشاره کرده اند می پردازیم .

پس از قتل حسن دوم ، محمد پسر حسن که گمان کرده بود تمام خاندان آل بویه در قتل پدرش همدست بوده اند ، به کشتن و قتل عام عموم آنها دستور داد . چنانکه رشیدالدین فضل الله می نویسد ، اقدامات این خاندان ممتاز و برجسته ، به منظور اعاده اسلامی پاک و منزه ، در برابر قیامت بود .

حسن دوم پدر نورالدین

در هر صورت ، این رفتار ، بر اساس تشیع و محتملاً اسلامی اسماعیلی ، اما مؤمن به قوانین شرع بود . اقدام حسین ناماور قاتل حسن دوم، تنها اقدام جدی بود که برای بازگشت و اعاده شریعت ، پس از نسخ آن بوسیلۀ حسن دوم صورت گرفت .  «سرگذشت حسن صباح و قلعه الموت ، ناصرنجمی ، ص ۳۶۲»

دکتر ذبیح الله صفا در تاریخ ادبیات ایران جلد دوم چنین می گوید :

بعد از محمد پسر او حسن مقالات تازه ای در مذهب صباحی آورد و خود را با آنکه نسب او معلوم بود از اعقاب نزاربن مستنصر و امام زمان و خلیفه الله دانست و چنانکه مخالفان او نوشته اند ، مذهب اباحت آشکار کرد و دعوت جدیدی را که اصطلاحاً “دعوت قیامت” می گفتند ، پی افکندند و بدین سبب گروهی از صباحیه که با مقالات او موافق نبودند ، از قلاع و مواطن خود خاصه قهستان هجرت کردند و این حسن بن محمد عاقبت به دست یکی از بقایای آل بویه که هنوز در دیلمان بودند بنام “حسن بن نامور” در سال ۵۶۱ ه.ق هلاک شد و پسرش نورالدین محمد در سال(۵۶۱-۶۰۷ه.ق) بجای پدر نشست و بقایای خاندان بویهی را به انتقام خون پدر از میان برد و دعوت پدر را دنبال کرد . «تاریخ ادبیات ایران ، دکتر ذبیح الله صفا ، جلد دوم ص۱۷۰ الی ۱۷۱»

تعدادی از قلاع اسماعیلیه در خراسان جنوبی (قُهستان)

منابع :

سرگذشت حسن صباح و قلعه الموت  ، نویسنده ناصر نجمی ، انتشارات ارغوان ، سال ۱۳۸۹

جامع التواریخ ، تاریخ اسماعیلیان ، مؤلف : رشیدالدین فضل الله همدانی ، به تصحیح : محمد روشن ، ناشر میراث مکتوب ، به اهتمام دکتر عباس پناهی ،  تاریخ ۱۳۸۷ خورشیدی

تاریخ ادبیات ایران ، دکتر ذبیح الله صفا ، جلد اول ،انتشارات فردوس ، چاپ دهم ۱۳۶۹خورشیدی

جامع التواریخ ، تاریخ اسماعیلیان ، مؤلف : رشیدالدین فضل الله همدانی ، به تصحیح : محمد روشن ، ناشر میراث مکتوب ، به اهتمام دکتر عباس پناهی ،  تاریخ ۱۳۸۷ خورشیدی

حقیق و پژوهش : مهدی صبور صادقزاده